Jan Chrzciciel wskazuje na Jezusa i dostrzega w Nim ofiarnego Baranka, Tego, o którym słyszeliśmy przed chwilą w psalmie, że przychodzi, by zastąpić inne ofiary. To jest Mesjasz – Jezus – Baranek Boży – to On gładzi grzech świata swoją ofiarą – jedyną trwającą przed tronem Boga w wieczności – On, Baranek zabity, a jednak żywy – On ma Boską godność, przewyższa Jana i jest od zawsze.

Misją Jana Chrzciciela było przygotowanie Izraela na Jego przyjście, dlatego zanurzał ludzi w wodzie, by byli obmyci, oczyszczeni i gotowi. Jan przygotowywał Oblubienicę Bożego Baranka na ostateczne zaślubiny z Mesjaszem. Potężnym świadectwem było widzialne zstąpienie Ducha Świętego na Jezusa podczas Jego chrztu, bo Jezus to Mesjasz posyłający Ducha swej Oblubienicy – swemu Kościołowi, który nabył obmywając go już nie wodą Jordanu, ale swoją Przenajświętszą Krwią.

Szarość kojarzy się nam z czymś mało istotnym, wręcz zbędnym. A przecież nie wszystko, co szare, jest zbędne. Pomyślmy chociażby o szarych komórkach. Jakże potrzebnych! Mówiąc bardziej serio, szare dni są ważne. Przede wszystkim dlatego, że wypełniają większość ludzkiego życia. Kto lekceważy zwykłe dni, ten lekceważy tak naprawdę swoje życie.

W roku liturgicznym jest jak w życiu. Większą jego część stanowi tzw. okres zwykły. Rozpoczyna się w poniedziałek, po niedzieli Chrztu Pańskiego. Pierwsza jego część trwa do wtorku przed Środą Popielcową. Po Wielkim Poście i okresie wielkanocnym ciągnie się aż do Adwentu. W całości liczy 34 tygodnie. Mówimy o nich „zwykłe” lub „w ciągu roku”. Oczywiście pojawiają się w tym czasie różne święta lub liturgiczne wspomnienia.

Dominuje jednak zwyczajność. Liturgia okresu zwykłego pomaga nam przeżywać codzienność razem z Jezusem. Czytania w dni powszednie to ciągła lektura, fragment po fragmencie, kolejnych ksiąg biblijnych (I czytanie), podobnie odczytywana jest Ewangelia.